Tadeusz Zarzycki

Tadeusz Zarzycki
	podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	15 października 1898 ; Chorzelów
Data i miejsce śmierci	2 maja 1946 ; Perth
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Piechoty; 2 Pułk Piechoty; 5 Pułk Piechoty; 32 Pułk Piechoty; Batalion KOP „Suwałki”; Batalion KOP „Niemenczyn”; 5 Pułk Strzelców Podhalańskich; 155 Pułk Piechoty; 4 Warszawski Pułk Strzelców Pieszych
Stanowiska	dowódca batalionu piechoty
Główne wojny i bitwy	Wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Tadeusz Zarzycki^[1] (ur. 15 października 1898^[2] w Chorzelowie, zm. 2 maja 1946 w Perth) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Tadeusz Zarzycki urodził się 15 października 1898 roku w Chorzelowie, w ówczesnym powiecie mieleckim Królestwa Galicji i Lodomerii. Od sierpnia 1914 roku służył w Legionach Polskich. Początkowo w 1 pułku piechoty, a następnie w 2 pułku piechoty. Został ranny pod Łowczówkiem 24 grudnia 1914 roku, a po wyleczeniu przydzielono go do 7 kompanii 5 pułku piechoty. W Polskim Korpusie Posiłkowym służył po kryzysie przysięgowym i działał w tym czasie w Polskiej Organizacji Wojskowej.

W listopadzie 1918 roku w Przasnyszu na czele oddziału ochotniczego brał udział w rozbrajaniu Niemców^[3]. Po sformowaniu kompanii ochotniczej, jako podchorąży został wcielony do 32 Ciechanowskiego pułku piechoty, z którym brał udział w walkach polsko–bolszewickich. W rejonie miejscowości Stepań nad Horyniem w dniu 12 sierpnia 1919 roku dowodził plutonem z którym pod ogniem artylerii i ckm zaatakował bolszewików i w walce wręcz zdobył most, odcinając odwrót nieprzyjacielowi. Wyróżnił się również w walkach pod Włodzimierzem Wołyńskim i Kowlem. Za udział w walkach odznaczony został 11 listopada 1921 roku Orderem Virtuti Militari i 26 czerwca 1921 roku Krzyżem Walecznych. 30 lipca 1920 roku został mianowany z dniem 1 sierpnia 1920 roku podporucznikiem w piechocie z byłych Legionów Polskich, „z zaliczeniem do Rezerwy armii i równoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny, aż do demobilizacji”^[4]. Od stycznia 1921 roku w 32 pułku piechoty w Modlinie był na stanowiskach: adiutant batalionu sztabowego, adiutant II batalionu, później m.in. referent mobilizacyjny i oficer materiałowy^[3]. 1 grudnia 1924 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 399. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[5].

Przeniesiony został 30 września 1927 roku do 29 batalionu KOP w Suwałkach, do którego przybył 10 października. We wrześniu 1928 roku był oficerem materiałowym, a według stanów z 30 kwietnia i 31 października 1929 roku dowódcą 2 kompanii strzeleckiej. 7 listopada 1929 roku nadano mu Odznakę KOP „Za służbę graniczną”. 24 marca 1931 roku nadano mu Srebrny Krzyż Zasługi^[3]. Według wniosku awansowego: „Przy formowaniu baonu w trudnych warunkach organizacyjnych z dużym nakładem pracy i energii i dzięki swym zdolnościom osobistym zorganizował i postawił na właściwym poziomie cały aparat gospodarczy baonu. (...) na stanowisku dowódcy kompanii dzięki specjalnemu zamiłowaniu do służby wojskowej, położył wiele zasług w wyszkoleniu szeregowych, dowodem czego są uznania wyższych przełożonych”. Komendantem Rejonu PW KOP „Wilno” został wyznaczony 30 marca 1931 roku, a ubył 10 kwietnia. Przeniesiony do batalionu KOP „Niemenczyn” 4 czerwca 1932 roku^[6]. Za działalność niepodległościową w dniu 15 czerwca 1932 roku odznaczono go Krzyżem Niepodległości. Komendant Zgrupowania Obozów Letnich PW KOP „Rozewie” od 25 lipca do 21 sierpnia 1932 roku^[7]. Przeniesiony 9 maja 1933 roku do 5 pułku strzelców podhalańskich w Przemyślu^[8].

Awansowany na majora w 1939 roku. W marcu 1939 w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie był wykładowcą taktyki piechoty. We wrześniu 1939 roku w walkach na przedmieściu Jarosławia dowodził III batalionem 155 rezerwowego pułku piechoty. Do czasu rozproszenia jednostki w dniu 11 września organizował obronę odcinka Sanu. Służył w Armii Polskiej we Francji. W czerwcu 1940 roku podczas walk dowodził II batalionem 4 Warszawskiego pułku strzelców pieszych. Podczas służby w Polskich Siłach Zbrojnych został odznaczony Orderem Virtuti Militari^[7]. Zmarł 2 maja 1946 roku w Perth. Pochowany na tamtejszym cmentarzu Wellshill^[9].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 4973 (1921)
Krzyż Niepodległości (15 czerwca 1932)^[10]
Krzyż Walecznych (1921)
Złoty Krzyż Zasługi (18 lutego 1939)^[11]
Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[12]
Odznaka pamiątkowa KOP „Za służbę graniczną” (7 listopada 1929)

Przypisy

↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako Tadeusz III Zarzycki w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 58 sprostowano datę urodzin z „15 czerwca” na „15 października” 1898 roku.
↑ ^a ^b ^c Ochał 2009 ↓, s. 123.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 30 z 11 sierpnia 1920 roku, poz. 744.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 741.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 55, 906.
↑ ^a ^b Ochał 2009 ↓, s. 124.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 144.
↑ Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1946, Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego, Londyn 1952, s. 37.
↑ M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.

Bibliografia

Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. [dostęp 2016-06-11].
Artur Ochał: Słownik oficerów i chorążych Korpusu Ochrony Pogranicza w Suwałkach (1929–1939). Suwałki: Augustowsko-Suwalskie Towarzystwo Naukowe, 2009, s. 123–124. ISBN 978-83-915778-1-3.
Tadeusz Zarzycki, Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918, Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku [1].

[1] W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako Tadeusz III Zarzycki w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko.

[2] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 58 sprostowano datę urodzin z „15 czerwca” na „15 października” 1898 roku.

[CITEREFOchał2009123-3] Ochał 2009 ↓, s. 123.

[4] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 30 z 11 sierpnia 1920 roku, poz. 744.

[5] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 741.

[CITEREFRocznik_Oficerski193255,_906-6] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 55, 906.

[CITEREFOchał2009124-7] Ochał 2009 ↓, s. 124.

[8] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 144.

[9] Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1946, Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego, Londyn 1952, s. 37.

[10] M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[11] M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

[12] M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]